از این شب های بی پایان چه میخواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم:
نگاه پنجره رو به کویر ارزوهایم
وتنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده
به رنگ اتشی سوزان تر از هرم نفسهایت:
دریغ ازلکه ای ابری که باران را
به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند
نه همدردی….نه دلسوزی…..نه حتی یاد دیروزی…
هوا تلخ وهوس شیرین
به یاد ان همه شبگردی دیرین:
میان کوچه های سرد پاییزی:
تو ایا اسمان امشب برایم اشک میریزی؟
ببار وجان درون شاهرگ های کویر ارزوهایم تو جاری کن
که من دیگر برای زندگی از اشک خالی وپر از دردم
ببار امشب!
من از اسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم
ببار امشب
که تنها ارزوی پاک این دفتر
گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمیخواهم از این دنیا
نه همدردی…نه دلسوزی…
فقط یک چیز میخواهم!
و ان شعری به یاد ارزوهای لطیف وپاک دیروزی….

شاید
این برای بی‌ نهایت مین بار است
که می گویم دوستت دارم

با دارم دارم که آغوش پر نمی شود
کمی‌ نزدیکتر بیا خسیس…

بهرنگ قاسمی

دفتری بود که گاهی من و تو
می نوشتیم در آن
از غم و شادی و رویاهامان
از گلایه هایی که ز دنیا داشتیم
من نوشتم از تو:
… که اگر با تو قرارم باشد
تا ابد خواب به چشم من بی خواب نخواهد آمد
که اگر دل به دلم بسپاری
و اگر همسفر من گردی
من تو را خواهم برد تا فراسوی خیال
تا بدانجا که تو باشی و من و عشق و خدا!!!
تو نوشتی از من:
من که تنها بودم با تو شاعر گشتم
با تو گریه کردم
با تو خندیدم و رفتم تا عشق
نازنیم ای یار
من نوشتم هر بار
با تو خوشبخترین انسانم…ولی افسوس
مدتی هست که دیگر نه قلم دست تو مانده است و نه من!!!

تو این روزا ما آدما
گل نمی دیم به دست هم
از یادمون داره میره
دلتنگی های دم به دم

این روزا دیگه همه جا
صحبت بی وفاییه
ورد زبون آدما
تنهایی و جداییه

هرکی به فکر خودشه
همدلی معنا نداره
حتی دیگه بی بهونه
عشق میره تنهات می ذاره

یکی بیاد داد بزنه
که دوره دوره ي وفاست
دشمنی معنی نداره
دنیا پر از صلح و صفاست

من می مونم تا که نگن
عشق دیگه بی دووم شده
من می مونم تا که نگن
دوره ي عشق تموم شده

من می مونم تا که بگم
دوست داشتنم حقیقته
برای اعتبار عشق
همین خودش غنیمته
همین خودش غنیمته

یکی بیاد یکی بیاد
تا آخر عاشق بمونه
دلزده و خسته نشه
دل کسی رو نشکونه

من می مونم تا بدونم
عاشق و با وفا کیه؟
تا که دیگه کسی نگه
یک دل با صفا چیه؟

یکی بیاد یکی بیاد تا آخر عاشق بمونه
دلزده و خسته نشه دل کسی رو نشکونه

من می مونم تا بدونم عاشق و با وفا کیه؟؟
تا که دیگه کسی نگه یک دل با صفا چیه؟؟

یکی بیاد یکی بیاد تا آخر عاشق بمونه
دلزده و خسته نشه دل کسی رو نشکونه

من می مونم تا بدونم عاشقو با وفا کیه؟؟
تا که دیگه کسی نگه یک دل با صفا چیه؟؟

قصه منو نگاهت
قصه اتیش و آب
لحظه به تو رسیدن
مثل تعبیر یه خوابه
توی ایینه روبرومی
نفست لمس تابستون
صدای گرمو لطیفت
مثل نغمه های بارون

میتونه جونم فدای
عاشقی های تو باشه
میتونی با من بمونی
تا دلم از غم رها شه

می خوام ای تموم رازم
ای تو معنای نیازم
بهترین ترانه هارو
واسه چشات بسازم
می خوام ای تموم رازم
ای تو معنای نیازم
بهترین ترانه هارو
واسه چشات بسازم

نمی خوام که قصه باشیم
رو زبون هر چی ادم
توی لحظه های بی تو
اشیونه رفته به بادم

قصه منو نگاهت
قصه اتیش و آب
لحظه به تو رسیدن
مثل تعبیر یه خوابه
توی ایینه روبرومی
نفست لمس تابستون
صدای گرمو لطیفت
مثل نغمه های بارون

میتونه جونم فدای
عاشقی های تو باشه
میتونی با من بمونی
تا دلم از غم رها شه

می خوام ای تموم رازم
ای تو معنای نیازم
بهترین ترانه هارو
واسه چشات بسازم
می خوام ای تموم رازم
ای تو معنای نیازم
بهترین ترانه هارو
واسه چشات بسازم

نمی خوام که قصه باشیم
رو زبون هر چی ادم
توی لحظه های بی تو
اشیونه رفته به بادم

ای که سیاه روزت
عجب غمی تو داری
از ظلمت شبونه
گریونو بی قراری
روی سکوت شبها
یه جغد شوم نشسته
بال پریدنت رو
چنگ زده و شکسته
چنگ زده و شکسته

خونه اباد تو
ویرونه کرده برات
اسایشی نداری
نشسته غم تو چشات
سردی و تاری شب
هیچ وقت دووم نداره
سر میزنه سپیده
روشنی رو میاره
روشنی رو میاره

ای که سیاه روزت
عجب غمی تو داری
از ظلمت شبونه
گریونو بی قراری
روی سکوت شبها
یه جغد شوم نشسته
بال پریدنت رو
چنگ زده و شکسته
چنگ زده و شکسته

خونه اباد تو
ویرونه کرده برات
اسایشی نداری
نشسته غم تو چشات
سردی و تاری شب
هیچ وقت دووم نداره
سر میزنه سپیده
روشنی رو میاره
روشنی رو میاره

شب مهتاب و چشمام بازم از ياد تو خيسه
ديگه عادت شده با بغض واسه ی تو مينويسه
کاش ميفهميدی که قلبم خونه آرزوهات بود
يه نفس تنها نبودی هميشه دلم باهات بود
آسمونو ماه نقرش با يه عالمه ستاره
شاهدن که اين بريدن ديگه برگشتی نداره
رفتی بی اونکه بدونی دل من مال خودت بود
حال بغضای شبونم به خدا حال خودت بود

سهم چشمای تو بودن توی دنيا هر چی داشتم
واسه خاطر نازت جونمو گرو گذاشتم ‏
يه دروغ ساده اما قصه ما رو به هم زد
سرنوشتمونو آخر با جدا شدن رقم زد

تو پشيمون شدی و من حالا صندوقچه دردم
سخته اما باورش کن، من ديگه بر نميگردم
اما يادت باشه حرفات مثه گوله های برفن
خيليا قربونيای بی گناه دو تا حرفن‏

ساده نباش، ساده نباش
وقتی همه رنگ ميبازن، ياد بگير از اون آدما
که مارش جنگو ميسازن
بايد که تو ياد بگيری مثل همه آدما شی
خوب بتونی دروغ بگی، عشقو تو نطفه بکشی
اين آدما که ميبينی ترانه زخمی ميکنن
بی قانونی قانونشون دروغ ميگن به تو، به من

قصه از این جا شروع شد ، از یه اتفاق ساده
تو رو با یه سایه دیدم ، توی گرگ و میش جاده
دست تو ، تو دست سایه ، چشم من پای پیاده
دنبال سایه دویدی و رسیدم آخر جاده

با خودم گفتم که ای کاش ، اشتباهی دیده باشم
کاش می شد باز گل عشقو ، توی قلب تو بپاشم
باورم شد که نه دیگه ، عشقتو گرفتی از من
وقتی تنهاییم رو دیدم توی این سکوت پر غم

من شب رو شاهد گرفتم ، شب ، چشای خیس ماه رو
قطره قطره گریه کردم ، من تموم طول راه رو
من شب رو شاهد گرفتم ، شب ، چشای خیس ماه رو
قطره قطره گریه کردم ، من تموم طول راه رو

من بیچاره رو کشتی ، از دلم خبر نداشتی
حلقه ی زرد یه عشق رو ، واسه سایه جا گذاشتی
باورم شد می شه هر عشق ، اتفاقی ساده باشه
صحنه ی آخر هر عشق ، گرگ و میش جاده باشه

من شب رو شاهد گرفتم ، شب ، چشای خیس ماه رو
قطره قطره گریه کردم ، من تموم طول راه رو
من شب رو شاهد گرفتم ، شب ، چشای خیس ماه رو
قطره قطره گریه کردم ، من تموم طول راه رو

من شب رو شاهد گرفتم ، شب ، چشای خیس ماه رو
قطره قطره
من شب رو شاهد گرفتم ، شب ، چشای خیس ماه رو
قطره قطره گریه کردم ، من تموم طول راه رو

من همه حرف های خوب رو ، از لب های تو شنیدم
توی چشمای سیاهت ، خود خورشید رو می دیدم
من با اون رعد نگاهت ، خودمو زدم سوزوندم
خودمو هر جوری که بود به نگاه تو رسوندم

ذره ذره ی وجودم ، روی خاک تو می ریزه
من دارم میام کنارت ، قطره قطره ، ریزه ریزه
ذره ذره ی وجودم ، روی خاک تو می ریزه
من دارم میام کنارت ، قطره قطره ، ریزه ریزه

یادته نماز عشقو ، ما به عشق هم می خوندیم
آسمون بغضش رو می شکست اگه با هم نمی موندیم
یادته قرار گذاشتیم که بدون هم نمیریم
که بدون هم نمونیم ، مرگ رو بی هم نپذیریم
مرگ رو بی هم نپذیریم

ذره ذره ی وجودم ، روی خاک تو می ریزه
من دارم میام کنارت ، قطره قطره ، ریزه ریزه
ذره ذره ی وجودم ، روی خاک تو می ریزه
من دارم میام کنارت ، قطره قطره ، ریزه ریزه

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود

دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شود

جان ز تو جوش می‌کند دل ز تو نوش می‌کند
عقل خروش می‌کند بی‌تو به سر نمی‌شود

خمر من و خمار من باغ من و بهار من
خواب من و قرار من بی‌تو به سر نمی‌شود

جاه و جلال من تویی ملکت و مال من تویی
آب زلال من تویی بی‌تو به سر نمی‌شود

گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی بی‌تو به سر نمی‌شود

دل بنهند برکنی توبه کنند بشکنی
این همه خود تو می‌کنی بی‌تو به سر نمی‌شود

بی تو اگر به سر شدی زیر جهان زبر شدی
باغ ارم سقر شدی بی‌تو به سر نمی‌شود

گر تو سری قدم شوم ور تو کفی علم شوم
ور بروی عدم شوم بی‌تو به سر نمی‌شود

خواب مرا ببسته‌ای نقش مرا بشسته‌ای
وز همه‌ام گسسته‌ای بی‌تو به سر نمی‌شود

گر تو نباشی یار من گشت خراب کار من
مونس و غمگسار من بی‌تو به سر نمی‌شود

بی تو نه زندگی خوشم بی‌تو نه مردگی خوشم
سر ز غم تو چون کشم بی‌تو به سر نمی‌شود

هر چه بگویم ای سند نیست جدا ز نیک و بد
هم تو بگو به لطف خود بی‌تو به سر نمی‌شود
“مولانا”

در شب کوچک من، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهره‌ی ویرانی‌ست
گوش کن
وزش ظلمت را می‌شنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می‌نگرم
در شب اکنون چیزی می‌گذرد
ماه سرخ است و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فروریختن است
ابرها همچون انبوه عزاداران
لحظه‌ی باریدن را گوئی منتظرند
لحظه‌ای
و پس از آن، هیچ
پشت این پنجره شب دارد می‌لرزد
و زمین دارد
بازمی‌ماند از چرخش
پشت این پنجره یک نامعلوم
نگران من و توست
فروغ فرخ‌زاد..

ای رفته زدل، رفته زبر، رفته زخاطر!
برمن منگر؛ تاب نگاه تو ندارم
برمن منگر؛ زانکه به جز تلخی اندوه
در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم
ای رفته زدل، راست بگو، بهر چه امشب
با خاطره ها آمده ای باز به سویم؟
گرآمده ای از پی آن دلبر دلخواه
من اونیم، او مرده و من سایه اویم!
من او نیم آخر دل من سرد و سیاه است
او در دل سودازده از عشق، شررداشت
او درهمه جا، با همه کس، در همه احوال
سودای تو را ای بت بی مهر، به سرداشت!
من او نیم این دیده ی من گنگ و خموش است
در دیده ی او آن همه گفتار، نهان بود
وان عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ
مرموزتر از تیرگی شامگهان بود
من او نیم آری، لب من_ این لب بی رنگ_
دیریست که با خنده ای از عشق تو نشکفت
اما به لب او همه دم خنده ی جان بخش
مهتاب صفت برگل شبنم زده می خفت
برمن منگر؛ تاب نگاه تو ندارم
آن کس که تو می خواهیش از من به خدا مرد!
او در تن من بود و ندانم که به ناگاه
چون دید و چه ها کردو کجا رفت و چرا مرد!
من گور وی ام، گور وی ام، برتن گرمش
افسردگی و سردی کافور نهادم
او مرده و در سینه ی من، این دل بی مهر
سنگی است که من بر سر آن گور نهادم.
سیمین بهبهانی

بخوان مارا
منم پروردگارت
خالقت از ذره‌ای ناچیز
صدایم کن مرا
آموزگار قادر خود را
قلم را ، علم را ، من هدیه‌ات کردم
بخوان ما را
منم معشوق زیبایت
منم نزدیکتر از تو ، به تو
اینک صدایم کن
رها کن غیر ما را ، سوی ما باز آ
منم پروردگار پاک بی‌همتا
منم زیبا ، که زیبا بنده‌ام را دوست می‌دارم
تو بگشا گوش دل
پروردگارت با تو می‌گوید:
تو را در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
بساط روزی خود را به من بسپار
رها کن غصه یک لقمه نان و آب فردا را
تو راه بندگی طی کن
عزیزا ، من خدایی خوب می‌دانم
تو دعوت کن مرا بر خود
به اشکی یا صدایی ، میهمانم کن
که من چشمان اشک آلوده‌ات را دوست می‌دارم
طلب کن خالق خود را
بجو ما را
تو خواهی یافت
که عاشق می‌شوی بر ما
و عاشق می‌شوم بر تو
که وصل عاشق و معشوق هم
آهسته می‌گویم ، خدایی عالمی دارد
قسم بر عاشقان پاک با ایمان
قسم بر اسبهای خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن
تکیه کن بر من
قسم بر روز ، هنگامی‌که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن ، اما دور
رهایت من نخواهم کرد
بخوان مارا
که می‌گوید که تو خواندن نمی‌دانی؟
تو بگشا لب
تو غیر از ما ، خدای دیگری داری ؟
رها کن غیر ما را
آشتی کن با خدای خود
تو غیر از ما ، خدای دیگری داری ؟
رها کن غیر ما را
آشتی کن با خدای خود
تو غیر از ما چه می‌جویی ؟
تو باهرکس به جز با ما ، چه می‌گویی ؟
و تو بی من چه داری ؟ هیچ !
بگو بامن چه کم داری عزیزم ، هیچ !!
هزاران کهکشان و کوه و دریا را
و خورشید و گیاه و نور و هستی را
برای جلوه خود آفریدم من
ولی وقتی تو را من آفریدم
بر خودم احسنت می‌گفتم
تویی زیباتر از خورشید زیبایم
تویی والاترین مهمان دنیایم
که دنیا بی تو ، چیزی چون تو را ، کم داشت
تو ای محبوبتر مهمان دنیایم
نمی‌خوانی چرا مارا ؟؟
مگر آیا کسی هم با خدایش قهر می‌گردد؟
هزاران توبه‌ات را گرچه بشکستی
ببینم ، من تو را از درگهم راندم ؟
اگر در روزگار سختیت خواندی مرا
اما به روز شادی‌ات ، یک لحظه هم یادم نمی‌کردی
به رویت بنده من ، هیچ آوردم ؟؟
که می‌ترساندت از من ؟
رها کن آن خدای دور
آن نامهربان معبود
آن مخلوق خود را
این منم پروردگار مهربانت ، خالقت
اینک صدایم کن مرا ، با قطره اشکی
به پیش‌آور دو دست خالی خود را
با زبان بسته‌ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته‌ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکیم
آیا عزیزم ، حاجتی داری ؟
تو ای از ما
کنون برگشته‌ای ، اما
کلام آشتی را تو نمی‌دانی ؟
ببینم ، چشمهای خیست آیا ، گفته‌ای دارند ؟
بخوان ما را
بگردان قبله‌ات را سوی ما
اینک وضویی کن
خجالت می‌کشی از من
بگو ، جز من ، کس دیگر نمی‌فهمد
به نجوایی صدایم کن
بدان آغوش من باز است
برای درک آغوشم
شروع کن
یک قدم با تو
تمام گامهای مانده‌اش بامن
کیوان شاهبداغی

دلتنگی های مرا نه ابر می فهمد نه آسمان
نه این دریای مقابل
نه این بادی که می آید
نه تو که جریان داری در جاری دلم
دلم برای تو تنگ شده فقط همین …

آدمها می آیند
زندگی می کنند
می میرند و میروند..
اما فاجعه ی زندگی تو
آن هنگام آغاز می شود که
آدمی میرود اما نمی میرد!
می ماند
ونبودش دربودن تو
چنان ته نشین می شود
که تومی میری
درحالی که زنده ای…

از زیستن خرسندم
چون فرصتی برای تکامل من است
به خویش عشق می ورزم
چون خدا عاشق من است
وبه دیگران عشق می ورزم
چون خدا عاشق آنان نیز هست
تو ای آشنا
بیا تا با هم ، زندگیمان را شاکر باشیم